Panna Długa Szyja.

Zawitała do nas niedawno. Wzbudziła sympatię jeszcze w trakcie przybywania. Zaprosiłam Ją na sesję zdjęciową. Dygnęła zgrabnie i chętnie udała się do "studia" zdjęciowego.....

Uśmiechała się do mnie. Mrużyła swoje czarne oczy. Mrugała do mnie. Raz jednym, raz drugim... Nachylała zgrabną główkę i w lewo, i w prawo... A ja nic. Pstrykałam i pstrykałam próbując wydobyć z telefonu jakiś efekt... Już zmęczyła się - widziałam. Kwiatki mi zaczęła podgryzać, chruppp, chruppp, z tego wysiłku. Coś mi w końcu zaczęło świtać... Jakaś taka mgiełka zrozumienia jakby się unosiła... Zaraz, zaraz czego tu brakuje?

Rano Łobuzy oszalały z radości. Fruwała pod sufit, salta kręcąc w powietrzu. A dla kogo, mamo, ten KOZIOŁEK?!!! I ten wyraz oczu.. Wyrzut taki w Jej oczach... I zrozumiałam! Olśniło mnie! Brakowało jeszcze.... Sami zobaczcie:

 Ufff, już chyba zadowolona. Nasza Żyrafa Długa Szyja, miała szukać swojego właściciela gdzieś w świecie, ale A. mnie uprosił żeby była dla niego. To miłe , prawda? Czuję się doceniona przez Synka:)

Jemy sobie z Mańką śniadanko. Kanapeczki takie. Z serkiem. Żółtym. Na chlebku naszym własnym, który codziennie pieczemy. Gryz za gryzem. Ja popijam kawką. Mania po pochłonięciu serka, upycha dwiema rączkami całą kromkę do buzi. Masełko przeobraziło się w maseczkę zdrowotną (czy moja córka ma wysuszoną cerę?:)...

ja:

-Córeczko, nie znasz może czystszego sposobu jedzenia?

M:

(po dłuższym zastanowieniu..)

-Nieee!

ja:

Aha.

No, cóż mamy w końcu wodę bieżącą w domu... :)

pozdrawiam

mama wielbicielki kanapeczek... w całości...