worki ze skrawków i refleksji kilka...

Lekka taka melancholia zakrada się do Krainy. Może nie całkiem do Krainy ale do serca Matki. Nie, że coś z Łobuzami. Nie, że źle. Ale trudno czekać przed życiowym zakrętem. Ale latorośle wyfruwają znowu codziennie rano do placówek oświatowo-wychowawczych i takie Duże już są... No i jesień idzie, nie ma na to rady. W naszym suchym stanie padało wczoraj znowu pół dnia. Aż myśleliśmy, że się impreza w parku nie odbędzie:) A Łobuzy te młodsze czekały niecierpliwie na "Mamo, pamiętasz taaaaka wielka PIŁKA a do niej można wejść!" Na szczęście koło 2giej zaczęło się przejaśniać i impreza odbyła się przy pięknej pogodzie. Było trochę atrakcji dla dzieci. Policja serwowała hamburgery i hotdogi prosto z grillla. A Pan Doktor Marysi pyszne mięsko w bułce. Wszystko za darmo oczywiście, bo to szkolny dystrykt organizuje na początek roku szkolnego. I miło było, trochę znajomych też. Tylko tak jakoś nostalgicznie, że to ciągle obce jednak miejsce, że nie rozumiemy wielu społecznych relacji, że...Eh, marudzę trochę. W końcu było miłe popołudnie dzieci się wyszalały, zapisaliśmy ich na piłkę nożną bez żadnych opłat, dostali cukierki i w ogóle:)

Poza tym worki im uszyłam. Takich mam skrawków materiałów dwie szuflady podostawanych od różnych miłych ludzi to trzeba wykorzystać:) Trzy uszyłam i... oczywiście musiałam też i czwarty:) "Dla mnie, dla mnie, dla Lysi też, tak?". I teraz codziennie rano Nasza Mała "Fcinka" zabiera worek i mały plecaczek i odwozi z Tatą Braci do szkoły. Bardzo dumna i zaangażowana:). A potem wraca do domu i pomaga Mamie we wszystkim. Pranie wrzucać do pralki i wyjmować. Zmywać nawet raz pomagała! Gotować i w ogóle. Fajna taka, wystarczy kilka minut z Nią i człowiekowi humor się poprawia. Każdemu życzę :)

Piszę tego posta już trzy dni, co mi się na ogół nie zdarza. I już mi przeszła ta chandra na szczęście. Uff! Mogę z czystym sumieniem powiedzieć, że cieszę się z tego szalonego życia jakie nam Stwórca aktualnie funduje i poczekam jeszcze trochę co będzie dalej:). Jeszcze mnie nigdy nie zawiódł:) I przypomina mi się kazanie śp. Ojca Adama, Paulina, którego oboje z M. uważamy za świętego. Mówił: Pan Bóg robi dla nas 100 cudów ale w 101 pierwszy nie wierzymy. Myślimy, że to dla Niego za dużo. A On robi i 101. Proście a będzie Wam dane. No, to prosimy:)

I nachodzi mnie jeszcze jedna refleksja. Trochę zmienia się nasz blog. Tak myślę od paru miesięcy, że więcej się tu robi osobistych refleskji niż dziecięcych przygód i pomysłów na zabawy. I tak chyba będzie, rozwój dobra rzecz, nasz idzie w tym kierunku chyba....:)

Choć pewna taka doza nieśmiałej tajemniczości pozostanie, bo to w końcu virtual reality jeszcze mnie wciągnie jak Jumanji i kto mnie odnajdzie?:):)